Wie ben ik

Mijn naam is Iris Koorn en ik werkte mij rot in mijn werk maar kreeg niet voor elkaar wat van mij verwacht werd

Soms is het een simpel kinderliedje dat je erdoorheen trekt

Jij ziet hoe dingen beter kunnen, dan kun je toch niet je mond houden?

Net als jij heb ik dingen meegemaakt die diepe sporen achterlieten. Het was een kinderliedje dat mij er doorheen hielp. (Lees mijn verhaal onder In de Media). Misschien zag het er bij jou anders uit, maar dat gevoel van continu ‘aan’ staan, altijd alert zijn, en ondertussen proberen te voldoen aan verwachtingen, dat herken ik maar al te goed.

Jarenlang dacht ik dat ik gewoon wat steviger in mijn schoenen moest staan. Dat het aan mij lag of zo hoorde. Dus werkte ik harder, nam ik veel verantwoordelijkheid en hield ik mezelf sterk. Van buiten leek alles prima. Maar van binnen was ik voortdurend bezig met overleven. Mijn reactiepatroon was er één van alles onder controle houden, niet voelen, doorgaan en oplossen.

Pas veel later besefte ik waar dit vandaan kwam. Als kind maakte ik iets mee dat mijn zenuwstelsel volledig overbelastte. Mijn overlevingsstand ging aan, en bleef aan. En zolang ik presteerde, werd ik vaak ook nog eens daarvoor beloond.

Hoe overleven er op werk uitziet

Ik had een goede baan en deed mijn uiterste best. Ik dacht altijd vooruit, voelde me verantwoordelijk voor alles en iedereen. Collega’s wisten dat ik scherp was en met ze meedacht. Maar zodra het over míj ging, hield ik me stil. Dat was veilig. Tot voor de zoveelste keer de feedback kwam: “Je bent zo streng. Je mag best wat meer laten zien van jezelf en mild zijn.”

En dat raakte me. Want dat was precies wat ik níet kon. Coaching had ik al eens geprobeerd, maar dat bleef bij trucjes. De kern raakte ik niet.

Mijn burn-out dwong me tot een keerpunt

Jij ziet hoe dingen beter kunnen, dan kun je toch niet je mond houden?

Ik weet nog hoe het voelde om ineens niets meer te kunnen. Ik voelde me mislukt en beschaamd. Met mijn hoofd vol mist en een uitgeput lijf, zag ik hoe diep die oude herinneringen zaten. Ik had ze weggestopt alsof het niet meer was dan een vervelende, regenachtige vakantie. Maar nu moest ik onder ogen zien dat het verleden me had ingehaald. Ik zette mijn trots opzij en zocht hulp, maar het ging niet zoals ik hoopte.
Lange wachttijden voor de juiste hulp en gebeurtenissen die mij nog verder uit balans brachten. Het voelde alsof ik verder was afgezakt dan ooit.

Maar juist dit dieptepunt dwong me om door te gaan. Ik leerde hoe de hulpverlening soms verkeerd kan uitpakken, maar ook hoe ik zelf weer kon opkrabbelen.

Rust vinden in wie je bent – en werken zonder jezelf kwijt te raken

Ik wist jarenlang niet dat ik een keuze had. Mijn automatische reacties, pleasen, oplossen, sterk zijn, voelden als wie ik was. Tot ik begon te voelen. En ontdekte dat mijn lichaam me eerder de waarheid vertelde dan mijn hoofd ooit had gekund. Ik leerde stoppen met vechten en met zelfvertrouwen mijn grenzen aangeven. Ik krijg nu juist ruimte voor echt contact en wordt gewaardeerd. En het bijzondere? Ik bereik nu méér met minder moeite. Wat een verademing!

Wat ik leerde, geef ik nu door. Niet met eindeloze gesprekken of wachtlijsten, maar met een effectieve methode die werkt met hoe jouw brein stress opslaat en ook weer loslaat. Het mooiste is om te zien hoe vrouwen de regie terugpakken Hoe het plezier terugkomt. Hoe ze zich sterker voelen dan ooit en hoe dit niet alleen in werk terug is te zien maar in hun hele leven. Niet ondanks hun verleden, maar dankzij de manier waarop ze ermee omgaan. Dat ik daar elke dag aan mag bijdragen, zie ik als een voorrecht.

Jarenlang negeerde ik mijn gevoelens. Ik weet precies hoe je jezelf voor de gek houdt—ik deed het zelf ook. Als iemand vroeg: “Hoe gaat het echt met je?”, draaide ik het gesprek binnen seconden om. “Goed hoor, maar laten we het over dat project hebben.” Zo hield ik mezelf en de ander voor dat er niks te voelen was. Nu help ik jou om dit patroon te doorbreken.
Stiekem geniet ik er dan van als je je opeens heel ongemakkelijk voelt of begint te huilen. Dit is voor mij nl een indicatie dat er “goud” is gevonden om mee te gaan bouwen.
Veel mensen zeggen dat ze verandering willen, maar niet iedereen is bereid alles te doen wat nodig is. Bij mij draait het om durven doen. Als we de roze olifant in de kamer benoemen en je begint te spartelen, zeg ik gerust: “Je mag je probleem ook houden.” Hard? Misschien. Maar het zet je wél in beweging. Lichtgeraakte types zijn niet mijn doelgroep. Maar als jij dat buitenbeentje bent dat echt wil veranderen, dan zijn wij een perfecte match

Het trauma is wat je ermee doet en niet wie je bent

Iedereen maakt soms heftige dingen mee. Maar het trauma zelf is niet wat je tegenhoudt. Het is hoe je ermee omgaat. Hard werken is niet het probleem, maar die automatische reactie die zich blijft herhalen. Dáár zit de crux.

Bij mij geen eindeloos gewroet in het verleden. Maar een praktische aanpak die je brein helpt het anders te doen. Het vraagt bereidheid om zachter te worden naar jezelf. Zodat je de grip op je werk en leven terugkrijgt. Wie deze reis aangaat, komt er sterker en meer verbonden uit dan ooit tevoren.

Als je mij zou kennen zou je weten dat ik:

Zelf jarenlang veel moeite had om erachter te komen waar ik nu echt behoefte aan had en dit niet in mijn communicatie kon leggen.
Mij als Nederlands meisje een buitenbeentje voelde in een klas vol zwarte kindjes. En waardoor ik dacht ik dat ik heel sterk te moeten zijn en vond dat kwetsbaarheid aanstellerij was.
In Heerenveen ben geboren, op verschillende plekken in de wereld heb gewoond, maar nu weer in Friesland ben. Ik ben gelukkig getrouwd met Cevdet en samen hebben we 2 geweldige kids.
Geloof dat als een ander ….. bij BBQ’s en buurtfeesten.
Stapelgek ben op onze kat Happy die mij ’s ochtends niet zo happy maakt met alle vangsten van de nacht.
‘s Zomers het liefst op het water zit met vrienden, BBQ en borrel binnen handbereik. Omdat dit elke keer voelt als een minivakantie.
Elke dag eerst op de fiets stap, om daarna thuis op kantoor aan te komen.